زنی که از کرانه ی تردید می آید

در بامداد شبم.....آشیان,ندبه و هذیان......آستان, ناله و نومیدی.....وقتی خواستم باور کنم که خورشید،زورقی ست،....از دریای شب گذشته.....آری،من،جز،مسافر, دریا گرفته ای ،هرگز نبوده ام.....وخواب های پریشان دیشبم! .......در رعدهای بهاری !...از خشمواژه هاوپرخاشهاخبر میدهد......درست،زمانی که می خواستم ،باور کنم که نجوای مهربانی ،در گوشم چکانده می شود .......ونیز باورکنم که در تمامی طول سفر،...... از عمق ظلمتی که دگر میدانم نامش شب نیست،...نوری !.... چون سپیده ی صبح،، در من دمیده میشود!.......با خود گفتم:" تو کیستی؟"......تو چیستی؟.......به چه نام؟.....که اینگونه بی هراس ،،....اعتماد را با اضطراب,خویش...پیوند می زنی.......ای یار،، ای دوباره ترین ،یار!.....ای آشیان گرفته به ایوان دشمنی!...... می خواستم باور کنم ،.....که دستهایم را ...گرمای مهربانی ،،تفتانده است!.......و آنرا تنها،،فقط،،دهان,دوست خوانده است!.....به راستی تو کیستی ؟؟....ای دوست !ای دوباره!..........ع